Opowiadanie niniejsze sięga do jednego z najbardziej burzliwych okresów w dziejach Anglii. By je należycie zrozumieć, czytelnik winien mieć w pamięci następujące zdarzenia historyczne: po śmierci Olivera Cromwella (1658), przywódcy, a potem dyktatora rewolucji, która w obronie praw parlamentarnych narodu przepędziła dynastię Stuartów, po krótkim epizodzie rządów jego syna Ryszarda, wracają na tron angielski Stuartowie w osobie króla Karola II (panuje 1660 -1685). Nie przywiązując się zbytnio do żadnej z pełnych zajadłości religijnej partii, protestancki Karol II przebył szczęśliwie swoje panowanie.
Natomiast brat jego, katolik Jakub II (panuje 1685-1689), zaciekle popierający katolicyzm, bardzo już wówczas niepopularny w Anglii, rozpocząć musiał panowanie od tłumienia rebelii wewnętrznych. Równocześnie z jego wstąpieniem na tron wylądował w Anglii inny pretendent do korony - jego bratanek, nieślubny syn Karola II książę Monmouth. Pociągnął za sobą niezadowolonych z katolickiego króla poddanych, póki w nieszczęśliwej bitwie na równinie Sedgemoor (hrabstwo Sommerset w płd.-zach. Anglii), rozegranej nocą 5 VII 1685 r., nie stracił wszelkich szans. Ujęty w ucieczce, został ścięty w Londynie. Te fakty stanowią ośrodek opowiadania.
Tak to na równinie Sedgemoor rozegrała się ostatnia bitwa na wyspie brytyjskiej, a nieszczęsny Monmouth został ostatnim w historii napastnikiem, którego Anglicy z bronią w ręku odpierali na swojej ziemi. Bo kiedy w trzy i pół roku później wezwany na pomoc przeciwko Jakubowi II jego zięć, protestancki Wilhelm Orański, wylądował 5 XI 1688 r. i ruszył na Londyn, obeszło się bez przelewu krwi. Opuszczony przez wszystkich Jakub uciekł do Francji, walki religijne nie powróciły już nigdy do poprzedniej zaciekłości.
Historia daremnego poświęcenia dziewczyny jest autentyczna. Opowiada o niej Macaulay w "Dziejach Anglii", Warszawa 1873, t. II, str. 268-269.
Opowiadanie niniejsze sięga do jednego z najbardziej burzliwych okresów w dziejach Anglii. By je należycie zrozumieć, czytelnik winien mieć w pamięci następujące zdarzenia historyczne: po śmierci Olivera Cromwella (1658), przywódcy, a potem dyktatora rewolucji, która w obronie praw parlamentarnych narodu przepędziła dynastię Stuartów, po krótkim epizodzie rządów jego syna Ryszarda, wracają na tron angielski Stuartowie w osobie króla Karola II (panuje 1660 -1685). Nie przywiązując się zbytnio do żadnej z pełnych zajadłości religijnej partii, protestancki Karol II przebył szczęśliwie swoje panowanie.
Natomiast brat jego, katolik Jakub II (panuje 1685-1689), zaciekle popierający katolicyzm, bardzo już wówczas niepopularny w Anglii, rozpocząć musiał panowanie od tłumienia rebelii wewnętrznych. Równocześnie z jego wstąpieniem na tron wylądował w Anglii inny pretendent do korony - jego bratanek, nieślubny syn Karola II książę Monmouth. Pociągnął za sobą niezadowolonych z katolickiego króla poddanych, póki w nieszczęśliwej bitwie na równinie Sedgemoor (hrabstwo Sommerset w płd.-zach. Anglii), rozegranej nocą 5 VII 1685 r., nie stracił wszelkich szans. Ujęty w ucieczce, został ścięty w Londynie. Te fakty stanowią ośrodek opowiadania.
Tak to na równinie Sedgemoor rozegrała się ostatnia bitwa na wyspie brytyjskiej, a nieszczęsny Monmouth został ostatnim w historii napastnikiem, którego Anglicy z bronią w ręku odpierali na swojej ziemi. Bo kiedy w trzy i pół roku później wezwany na pomoc przeciwko Jakubowi II jego zięć, protestancki Wilhelm Orański, wylądował 5 XI 1688 r. i ruszył na Londyn, obeszło się bez przelewu krwi. Opuszczony przez wszystkich Jakub uciekł do Francji, walki religijne nie powróciły już nigdy do poprzedniej zaciekłości.
Historia daremnego poświęcenia dziewczyny jest autentyczna. Opowiada o niej Macaulay w "Dziejach Anglii", Warszawa 1873, t. II, str. 268-269.