کتاب «دال دوست داشتن» نوشته حسین وحدانی ( -۱۳۵۸) نویسنده و روزنامهنگار معاصر است. این کتاب که به تازگی منتشر شده توانسته نظر بسیاری از مخاطبان و اهالی فرهنگ را به خود جلب کند. وحدانی به خاطر سابقه طولانی نویسندگیاش در فضای مجازی، طرفداران و خوانندگان بسیاری دارد. او در طی این سالها تعداد قابل توجهی یادداشت و متن در رسانههای مختلف مجازی منتشر کرده است که مضمون اصلی بسیاری از آنها عشق و تنفر از جنگ است. استفاده او از ترکیبهای خاص و خلق بازیهای زبانی از ویژگیهای متن او هستند. وحدانی سادهترین مفاهیم را به شکلی روایت میکند که به نظر بعید و تازه میآید، بازیهای زبانی و خرق عادتهای متعدد او در ساحت زبان و متن میتواند تا مدتها خواننده را درگیر خویش سازد. «دال دوست داشتن» همانطور که در نامش ذکر شده، چند روایت از عشق و زندگی است. به گفته خود نویسنده؛ اگرچه پرداختن به عشق، نفرت، دوستداشتن و احترام ممکن است در دنیای امروز به نوعی سانتیمانتالیسم تلقی شود یا اینطور تصور کنیم که در دنیای امروز جایی برای خوشبینی یا امید وجود ندارد و مولفین نیز باید از این موضوع فاصله بگیرند، اما باید قبول کرد که دوستداشتن مهمترین دغدغه بشر است و عشق تنها عامل نجاتدهنده ماست. در بخشی از کتاب «دال دوست داشتن» میخوانیم: «به معشوقمان بگوییم اصلا کلمه نخواهد. بگذارد سکوت جور همه چیز را بکشد. به او بگوییم: «دیگر تمام شد، باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم» و با هم به صدای کافه، به صدای فنجانها، به صدای باران گوش بدهیم.»
کتاب «دال دوست داشتن» نوشته حسین وحدانی ( -۱۳۵۸) نویسنده و روزنامهنگار معاصر است. این کتاب که به تازگی منتشر شده توانسته نظر بسیاری از مخاطبان و اهالی فرهنگ را به خود جلب کند. وحدانی به خاطر سابقه طولانی نویسندگیاش در فضای مجازی، طرفداران و خوانندگان بسیاری دارد. او در طی این سالها تعداد قابل توجهی یادداشت و متن در رسانههای مختلف مجازی منتشر کرده است که مضمون اصلی بسیاری از آنها عشق و تنفر از جنگ است. استفاده او از ترکیبهای خاص و خلق بازیهای زبانی از ویژگیهای متن او هستند. وحدانی سادهترین مفاهیم را به شکلی روایت میکند که به نظر بعید و تازه میآید، بازیهای زبانی و خرق عادتهای متعدد او در ساحت زبان و متن میتواند تا مدتها خواننده را درگیر خویش سازد. «دال دوست داشتن» همانطور که در نامش ذکر شده، چند روایت از عشق و زندگی است. به گفته خود نویسنده؛ اگرچه پرداختن به عشق، نفرت، دوستداشتن و احترام ممکن است در دنیای امروز به نوعی سانتیمانتالیسم تلقی شود یا اینطور تصور کنیم که در دنیای امروز جایی برای خوشبینی یا امید وجود ندارد و مولفین نیز باید از این موضوع فاصله بگیرند، اما باید قبول کرد که دوستداشتن مهمترین دغدغه بشر است و عشق تنها عامل نجاتدهنده ماست. در بخشی از کتاب «دال دوست داشتن» میخوانیم: «به معشوقمان بگوییم اصلا کلمه نخواهد. بگذارد سکوت جور همه چیز را بکشد. به او بگوییم: «دیگر تمام شد، باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم» و با هم به صدای کافه، به صدای فنجانها، به صدای باران گوش بدهیم.»