เสี้ยวความคิด ความจริง และความฝันที่กระจัดกระจาย เป็นหลักฐานความร้ายกาจและมหัศจรรย์ของรัก รักซึ่งทำเราตัวเล็กจิ๋ว ที่คิดว่าฉลาดเท่าทันกลับโง่ ที่คิดว่ารักบริสุทธิ์กลับเป็นเพียงลักขโมย ช่วงชิงเศษตัวตนจากคนอื่นมาประกอบตัวเอง ทั้งด้วยเต็มใจและขัดขืน ความสัมพันธ์เป็นเรื่องธรรมดา ซ้ำซาก แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าวิเศษโปรดอย่าบอกรักล่วงหน้า หากคุณเชื่อเช่นกันว่าความรักไม่ควรเป็นเรื่องปั้นแต่งหรือการคาดคะเนบางส่วนจากในเล่มหลายครั้งเราโดดเดี่ยวอย่างสั่นคลอน และรักใคร่อย่างสั่นคลอนโลกไม่อนุญาตให้เราเอาแต่ใจได้ขนาดนั้น--------ผีเสื้อไม่ได้ตายนิรันดร์ มันเกิดใหม่และเข้ามาบินวนในท้องครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อโชคชะตาอนุญาต--------โปรดอย่าดูถูกความรัก อย่าคิดว่าจะไม่มีรักไหนมากมายเท่านี้อีก รักเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อาจคาดเดา ไม่อาจควบคุม คุณทำได้เพียงรัก--------เบื้องหลังความสงบงามทุกสิ่งอย่างล้วนบ้าคลั่งแต่ความบ้าคลั่งนั้นปกติที่สุดแล้ว--------ฉันเตือนฉัน ทุกวันความสุขไม่ได้มีไว้ให้กลัว--------ความรักถือมีดและดอกไม้ไว้ในมือทั้งสองมันไม่ถามคุณหรอกว่าเอาข่าวร้ายหรือข่าวดีก่อนมันทำตามอำเภอใจส่วนคุณก็เหลวแหลกไปไม่ช้าก็เร็ว--------เราต่างขวนขวายหาความเป็นไปได้จากจูบแล้วจูบเล่าด้วยหวังว่ารักนี้จะไม่ได้เกิดมาเพื่อทรยศ--------ฉันไม่รู้หรอกว่าการใช้ชีวิตอย่างไร้ที่ติเป็นอย่างไรและถึงรู้ก็คงทำไม่ได้มันดูเป็นเรื่องที่เกินความสามารถของสัตว์อย่างมนุษย์--------แมวเป็นสัตว์ที่ทำให้มนุษย์คุ้นชินกับการรักข้างเดียวรออะไร ยกมือไหว้ท่านเสียสิ--------“ชีวิตช่วงนี้เป็นไง ดีดั่งหวังไหม”“เหมือนเดินเข้าร้านตัดผม บอกช่างว่าขอสไลด์ปลายแต่ได้สกินเฮด”--------หากศรัทธาในความมั่นคงคุณจะเจ็บปวดหากศรัทธาในความเปลี่ยนแปลงคุณก็จะเจ็บปวด แต่เจ็บปวดอย่างเข้าใจเชิญเลือกตามศรัทธา--------คุณบอกว่าความรู้สึกของเราไม่เท่ากันแหงล่ะ มันต้องมีคนที่รู้สึกมากกว่าและน้อยกว่า เท่ากันย่อมไม่มีในสัมพันธ์ คุณจะหวังให้อะไรสมมาตร นมสองข้างคุณยังทำให้เท่ากันไม่ได้--------เราต่างคู่ควรกับอิสรภาพ และท้องฟ้าที่ไม่ได้มีไว้มองแล้วร้องไห้--------โปรดอนุญาตให้ฉันสรรเสริญปัจจุบัน – กับใครสักคนที่ฉันศรัทธา อาจเป็นตัวฉันเอง--------แปลกดีที่เรารู้อยู่แก่ใจว่าถ้าผูกพันก็จะวุ่นวาย แต่บางครั้งเรายินดีแลกความวุ่นวายนั่นกับความสุขรูปแบบหนึ่ง คงเหมือนหูฟังที่เรายินดีแกะไม่ว่ามันจะยุ่งเหยิงเพียงใด อาจหงุดหงิดบ้างแต่สุดท้ายก็ได้ฟังเพลงโปรดโชคร้ายที่ความผูกพันในชีวิตจริงอาจไม่ได้จบลงแบบนั้น แต่เป็นแบบที่อุตส่าห์เสียเวลาแกะหูฟังมาแทบตาย สุดท้ายมารู้ทีหลังว่าเป็นหูฟังที่พังแล้ว
เสี้ยวความคิด ความจริง และความฝันที่กระจัดกระจาย เป็นหลักฐานความร้ายกาจและมหัศจรรย์ของรัก รักซึ่งทำเราตัวเล็กจิ๋ว ที่คิดว่าฉลาดเท่าทันกลับโง่ ที่คิดว่ารักบริสุทธิ์กลับเป็นเพียงลักขโมย ช่วงชิงเศษตัวตนจากคนอื่นมาประกอบตัวเอง ทั้งด้วยเต็มใจและขัดขืน ความสัมพันธ์เป็นเรื่องธรรมดา ซ้ำซาก แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าวิเศษโปรดอย่าบอกรักล่วงหน้า หากคุณเชื่อเช่นกันว่าความรักไม่ควรเป็นเรื่องปั้นแต่งหรือการคาดคะเนบางส่วนจากในเล่มหลายครั้งเราโดดเดี่ยวอย่างสั่นคลอน และรักใคร่อย่างสั่นคลอนโลกไม่อนุญาตให้เราเอาแต่ใจได้ขนาดนั้น--------ผีเสื้อไม่ได้ตายนิรันดร์ มันเกิดใหม่และเข้ามาบินวนในท้องครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อโชคชะตาอนุญาต--------โปรดอย่าดูถูกความรัก อย่าคิดว่าจะไม่มีรักไหนมากมายเท่านี้อีก รักเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อาจคาดเดา ไม่อาจควบคุม คุณทำได้เพียงรัก--------เบื้องหลังความสงบงามทุกสิ่งอย่างล้วนบ้าคลั่งแต่ความบ้าคลั่งนั้นปกติที่สุดแล้ว--------ฉันเตือนฉัน ทุกวันความสุขไม่ได้มีไว้ให้กลัว--------ความรักถือมีดและดอกไม้ไว้ในมือทั้งสองมันไม่ถามคุณหรอกว่าเอาข่าวร้ายหรือข่าวดีก่อนมันทำตามอำเภอใจส่วนคุณก็เหลวแหลกไปไม่ช้าก็เร็ว--------เราต่างขวนขวายหาความเป็นไปได้จากจูบแล้วจูบเล่าด้วยหวังว่ารักนี้จะไม่ได้เกิดมาเพื่อทรยศ--------ฉันไม่รู้หรอกว่าการใช้ชีวิตอย่างไร้ที่ติเป็นอย่างไรและถึงรู้ก็คงทำไม่ได้มันดูเป็นเรื่องที่เกินความสามารถของสัตว์อย่างมนุษย์--------แมวเป็นสัตว์ที่ทำให้มนุษย์คุ้นชินกับการรักข้างเดียวรออะไร ยกมือไหว้ท่านเสียสิ--------“ชีวิตช่วงนี้เป็นไง ดีดั่งหวังไหม”“เหมือนเดินเข้าร้านตัดผม บอกช่างว่าขอสไลด์ปลายแต่ได้สกินเฮด”--------หากศรัทธาในความมั่นคงคุณจะเจ็บปวดหากศรัทธาในความเปลี่ยนแปลงคุณก็จะเจ็บปวด แต่เจ็บปวดอย่างเข้าใจเชิญเลือกตามศรัทธา--------คุณบอกว่าความรู้สึกของเราไม่เท่ากันแหงล่ะ มันต้องมีคนที่รู้สึกมากกว่าและน้อยกว่า เท่ากันย่อมไม่มีในสัมพันธ์ คุณจะหวังให้อะไรสมมาตร นมสองข้างคุณยังทำให้เท่ากันไม่ได้--------เราต่างคู่ควรกับอิสรภาพ และท้องฟ้าที่ไม่ได้มีไว้มองแล้วร้องไห้--------โปรดอนุญาตให้ฉันสรรเสริญปัจจุบัน – กับใครสักคนที่ฉันศรัทธา อาจเป็นตัวฉันเอง--------แปลกดีที่เรารู้อยู่แก่ใจว่าถ้าผูกพันก็จะวุ่นวาย แต่บางครั้งเรายินดีแลกความวุ่นวายนั่นกับความสุขรูปแบบหนึ่ง คงเหมือนหูฟังที่เรายินดีแกะไม่ว่ามันจะยุ่งเหยิงเพียงใด อาจหงุดหงิดบ้างแต่สุดท้ายก็ได้ฟังเพลงโปรดโชคร้ายที่ความผูกพันในชีวิตจริงอาจไม่ได้จบลงแบบนั้น แต่เป็นแบบที่อุตส่าห์เสียเวลาแกะหูฟังมาแทบตาย สุดท้ายมารู้ทีหลังว่าเป็นหูฟังที่พังแล้ว